BumQ 4

โศกนาฏกรรมช้างไทย (ตอนที่ 3 จบ)

ามความเชื่อของคนไทย ช้างเผือกเป็นตัวแทนของช้างเอราวัณ ซึ่งเป็นช้างทรงสามเศียรของพระอินทร์ กฎหมายบัญญัติว่าต้องนำช้างเผือกทุกเชือกในราชอาณาจักรขึ้นถวายแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว  แต่การขึ้นเป็นช้างระวางก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะนอกจากจะต้องมีผิวสีขาวผ่องแล้ว ยังพิจารณาคชลักษณ์อื่นๆประกอบด้วย เช่น เสียงไพเราะ หางสวยงาม งวงยาวได้สัดส่วน เป็นต้น

ชนพื้นเมืองอีกเผ่าที่สืบทอดความชำนาญในการดูแลช้างไม่แพ้ชาวกะเหรี่ยง คือ ชาวส่วยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งเล่าขานกันว่าเชี่ยวชาญในการคล้องช้างป่ามาฝึกใช้งาน ทุกปี ชาวส่วยจะเดินทางเข้าไปในป่าลึกเขตประเทศกัมพูชา มีเพียงท่อนไม้ไผ่และเชือกเป็นเครื่องมือจับช้างตัวใหญ่ๆ การคล้องช้างด้วยวิธีนี้เลิกไปประมาณ 40 ปีแล้ว นับแต่พื้นที่ป่าซึ่งมีช้างชุกชุมในกัมพูชากลายเป็นสนามรบเพราะน้ำมือของกลุ่มเขมรแดง

ที่ร้านขายเหล้าริมหาดหัวหิน ช้างเชือกหนึ่งใช้งวงโอบนักท่องเที่ยวต่างชาติขณะที่ควาญตื้อให้เขาซื้อแตงกวาถุงเล็กๆไปป้อนช้างตัวมหึมา ภาพเช่นนี้ยังมีให้เห็นในกรุงเทพฯทั้งที่กฎหมายไม่อนุญาตให้ช้างเข้ามาเดินเพ่นพ่านในเขตเมือง แต่เจ้าหน้าที่มักจะเมินกับปัญหานี้ ดังนั้นจึงมีช้างเดินตุหรัดตุเหร่ในย่านการค้าหลักอย่างถนนสีลม หรือซอกแซกไปตามแหล่งโลกีย์บนถนนพัฒน์พงศ์หรือแม้แต่บริเวณห้างสรรพสินค้าใหญ่ย่านชานเมืองอย่างฟิวเจอร์พาร์ก

ถัดจากฟิวเจอร์พาร์กไปชั่วเดินไม่กี่อึดใจก็จะพบกับหมู่บ้านเล็กๆมีสะพานไม้ข้ามคลอง ในหมู่บ้านมีวัดซึ่งเป็นแหล่งพักพิงของช้างชราชื่อพลอย เจ้าของทิ้งมันไว้ที่นี้หลายปีแล้ว และมันอาจจะต้องอยู่ที่นี่ไปจนตาย "น่าสงสารมาก" สามเณรรูปหนึ่งบอก "ช้างเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมืองเราแท้ๆ" 


พลอยเป็นช้างขี้เล่น มันใช้งวงหยิบของเล่น ซึ่งเป็นยางล้อรถเก่าๆมาดึงเล่นด้วยขาหน้า "เหมือนเป็นตุ๊กตาของมัน" เด็กชาวบ้านบอก "และถ้าใครแย่งไป มันก็จะร้องไห้"

โศกนาฏกรรมช้างไทย (ตอนที่ 2)

ย้อนหลังราวหนึ่งศตวรรษ ประเทศไทยมีป่าไม้ถึงร้อยละ 90 ของพื้นที่ทั้งหมดและมีช้างมากถึง 300,000 ตัว ซึ่งหนึ่งในสามได้รับการฝึกอย่างดีจนใช้งานได้หลายอย่าง วิถีชีวิตดั้งเดิมของไทยผูกพันกับช้างอย่างแยกไม่ออก ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือคนธรรมดา

ปัจจุบัน พื้นที่ป่าในไทยเหลือไม่ถึงร้อยละ 20 และจำนวนช้างก็ลดลงอย่างน่าใจหาย ช้างโขลงใหญ่ๆเริ่มหายไปเมื่อชาวบ้านรุกคืบเข้าไปถางป่าและยึดครองทุ่งหญ้าอันอุดมสมบูรณ์ ช้างป่าที่เหลืออยู่ไม่มากต้องถ่อยร่นเข้าไปอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติ แต่เหมือนหนีเสือปะจระเข้ เพราะพื้นที่เหล่านั้นอยู่ใต้อิทธิพลของพวกบุกรุกและลักลอบตัดไม้ทำลายป่า

สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายเมื่อพวกทำไม้เถื่อนใช้ช้างเป็นเครื่องมือทำลายป่า แถมบังคับให้ชักลากท่อนซุงในเขตป่าสงวนกว้างใหญ่ ซึ่งเหลืออยู่ไม่กี่แห่งในไทย อย่างเช่น ผืนป่าขนาด 1,600 ตารางกิโลเมตรของอุทยานแห่งชาติสาละวินกับเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าสาละวินในบริเวณชายแดนไทยกับพม่า ธุรกิจการทำไม้เถื่อนในป่าแห่งนี้เต็มไปด้วยการฉ้อฉล การติดสินบน และความตายของทั้งคนและช้าง

การลักลอบตัดไม้เริ่มมาตั้งแต่ปี 2532 เมื่อรัฐบาลประกาศปิดป่าเพราะตระหนักถึงปัญหาที่พื้นที่ป่าไม้ในประเทศลดลงอย่างรวดเร็ว คำสั่งปิดป่าทำให้ราคาไม้พุ่งพรวด ควาญและช้างลากไม้ทั่วประเทศก็ตกงาน ขณะที่ธุรกิจทำไม้เถื่อนเฟื่องฟู ควาญหลายคนซึ่งมีชีวิตแร้นแค้นอยู่แล้วเริ่มหมดหนทาง จึงจำใจเข้าร่วมขบวนการผิดกฎหมายแทนที่จะเลือกวิธีขาย ทอดทิ้ง หรือฆ่าช้าง

ช้างสามารถเข้าไปได้ทุกจุดที่เครื่องยนต์เข้าไม่ถึง แรงงานทาสสี่ขาเหล่านี้จึงมีความสำคัญยิ่งในการทำไม้เถื่อน ซึ่งต้องอาศัยอุปกรณ์พิเศษอย่างเช่น สปอตไลต์กำลังสูง เพื่อให้เจ้าหน้าที่ตาพร่าจนไม่สามารถไล่ติดตามจับกุมได้ และเครื่องมือทันสมัยที่สามารถดักจับสัญญาณคลื่นวิทยุของตำรวจ ช้างมักบาดเจ็บเพราะถูกบังคับให้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ความเหน็ดเหนื่อยรุนแรงทำให้ช้างเลือดตกและอ่อนแอถึงขั้นล้มป่วยง่าย

หมอปรีชากล่าวว่า อุตสาหกรรมไม้เถื่อนเฉพาะในภาคเหนือของไทยต้องใช้แรงงานช้างไม่ต่ำกว่า 1,500 เชือก แม้สภาพการทำงานจะเลวร้ายแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีงานทำ หากเจ้าหน้าที่ปราบปรามไม้เถื่อนสำเร็จ ช้างก็ต้องตกงานและหมดประโยชน์ จำนวนก็จะยิ่งน้อยลงตามไปด้วย

"ทางออกที่พอจะเป็นไปได้ทางเดียวคือการท่องเที่ยว" "ถ้าธุรกิจดำเนินไปได้ด้วยดี ช้างจะมีความสุขตามอัตภาพ เพราะได้อยู่ในสภาพธรรมชาติที่มีอาหารอุดมสมบูรณ์"

ารท่องเที่ยวด้วยช้างเริ่มเป็นที่นิยมเมื่อไม่กี่ปีมานี้ นักท่องเที่ยวสามารถนั่งช้างชมซากเมืองโบราณศึกษาความเป็นอยู่ของหมู่บ้านชาวเขาเผ่าต่างๆในดินแดนสามเหลี่ยมทองคำ หรือท่องเส้นทางรถไฟสายมรณะในจังหวัดกาญจนบุรี

เช้าวันหนึ่ง อากาศเย็นสบายที่ปางช้างแม่แตงไม่ไกลจากตัวเมืองเชียงใหม่ นักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่น อังกฤษ ฝรั่งเศส และอิตาลี กำลังปีนขึ้นหลังช้างจำนวนสิบเชือกอย่างทุลักทุเลระคนความตื่นเต้นที่จะได้นั่งช้างชมทิวทัศน์อัดงดงามของหุบเขาละแวกนั้น เกราะไม้ที่คอช้างส่งเสียงกังวาน


"ไปๆ" ควาญไสบังคับเมื่อช้างทำท่าอยากหยุดกินใบไม้ข้างทางแทนที่จะเดินต่อ ไม่มีใครใส่ใจฝึกลูกช้างวัยเก้าขวบที่เดินพันแข้งพันขาแม่ช้างตลอดการเดินทางและวิ่งตรงเข้าหานักท่องเที่ยวที่ลงจากหลังช้างเพื่อขอกล้วย

"การฝึกช้างต้องอาศัยความรัก" แสงเดือนชัยเลิศ เจ้าของปางช้างแม่แตง กล่าวพลางทอดสายตามองฝูงช้างเล่นน้ำในลำธารที่ไหลผ่านปางช้าง เธอรู้เหมือนที่คนอื่นๆรู้ว่าการฝึกช้างต้องอาศัยวินัยและความรัก แต่วินัยที่ว่านี้ต้องสมดุลกับการให้รางวัลเมื่อช้างมีพฤติกรรมดี แสงเดือนวางกฎไว้อย่างเคร่งครัดคือ ช้างต้องทำงานไม่เกินวันละ 2 ชั่วโมง และมีคนคอยดูแลตลอด 24 ชั่วโมง จะเฆี่ยนหรือสับด้วยตะขอก็ต่อเมื่อจำเป็นจริงๆเท่านั้น

ทุกครั้งที่เช่าหรือซื้อช้าง แสงเดือนจะพยายามจ้างควาญคนเดิมให้ดูแลช้างต่อไป เพื่อรักษาความผูกพันระหว่างควาญกับช้างที่สั่งสมมาตลอดชีวิต เธอชอบไปหาซื้อลูกช้างตามชายแดนไทยกับพม่า ช้างที่แข็งแรงอายุระหว่าง 8-12 ปีมีราคาประมาณ 350,000 บาท ช้างบ้านแถบชายแดนที่มีการทำไม้มักได้รับการ ปฎิบัติอย่างโหดร้าย บริเวณนี้ยังเป็นถิ่นที่อยู่ของชาวกะเหรี่ยงซึ่งสืบทอดความรู้เรื่องช้างและตำนานต่างๆเกี่ยวกับสัตว์ประเภทนี้

ความผูกพันที่มีมาแต่อดีตระหว่างคนกับช้างในไทยยังสืบเนื่องมาจากราชประเพณี "ขนบธรรมเนียมในเรื่องช้างเผือก หลงเหลืออยู่ในไทยเพียงแห่งเดียว ในประเทศอื่นๆ เช่น พม่า ลาว กัมพูชา ประเพณีแบบนี้สูญหายไปหมดแล้ว" นายสัตวแพทย์ หม่อมหลวงพิพัฒนฉัตร ดิศกุล กล่าวในฐานะผู้ดูแลโรงช้างต้นในพระตำหนักจิตรลดา

โศกนาฏกรรมช้างไทย (ตอนที่ 1)

เหตุใดสัตว์คู่บ้านคู่เมืองจึงต้องมาเร่ร่อน ขอทานตามถนน
ดือนพฤศจิกายนของทุกปี มีการจัดงานแสดงช้างที่จังหวัดสุรินทร์เพื่อระลึกว่าครั้งหนึ่งเคยมีช้างชุกชุมในประเทศไทย กว่า 700 ปีมาแล้วที่คนไทยอาศัยช้างเป็นพาหนะ ช่วยทำศึกสงคราม ชักลากไม้ในป่าลึก ทั้งยังเป็นสัตว์คู่บารมีพระเจ้าแผ่นดินและเป็นส่วนหนึ่งในพระราชพิธีสำคัญ


ครั้นเริ่มการแสดง ควาญพร้อมด้วยช้างที่ผ่านการฝึกอย่างดีประมาณ 140 เชือกก็ยาตรามาแสดงพลังของช้าง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยทำหน้าที่บุกทะลวงป้อมค่ายข้าศึก เสียงกลองเร่งเร้าให้เหล่านักรบบนหลังช้างเกิดความฮึกเหิม ควงหอกตะลุยไปข้างหน้า พร้อมกับจตุลัคบาทซึ่งเป็นเสนาประจำสี่เท้าของช้าง หลังบุกยึดที่มั่นของศัตรูสำเร็จ กษัตริย์ผู้ทรงมีชัยเหนืออริราชศัตรู ก็ปรากฏพระองค์บนคอช้างที่ประดับด้วยภูษางานวิจิตร โฆษกประกาศให้ผู้ชมนับพันทราบทั่วกันว่า "ภาพที่เพิ่งผ่านสายตาไปนี้ ในปัจจุบันจะหาชมได้เฉพาะตามจิตรกรรมฝาฝนังในวัดเก่าแก่เท่านั้น"

ทุกวันนี้ ภาพชีวิตของช้างไทยเหมือนอยู่ในฝันร้าย ขณะที่ช้างเอเชียกำลังจะสูญพันธุ์เนื่องจากป่าที่อยู่อาศัยลดลง จำนวนช้างป่าลดลงเหลือไม่ถึง 45,000 ตัว ในประเทศไทยมีช้างเพียง 1,350 เชือกที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างเสรี ส่วนที่เหลืออีก 2,500 เชือกต้องทรมานเพราะถูกกักขัง ทั้งที่เมื่อประมาณ 100 ปีก่อนมีช้างหลายแสนตัวกระจัดกระจายอยู่ในป่าทวีปเอเชีย แต่เนื่องจากเป็นสัตว์ใช้งาน ช้างจึงถูกจับอย่างแพร่หลาย บางครั้งจับทั้งโขลง ปัจจุบันบางตัวถูกบังคับให้ทำงานจนตาย

ที่โรงพยาบาลช้างของศูนย์อนุรักษ์ช้างไทยในจังหวัดลำปาง สัตวแพทย์กำลังบำบัดพังคำมีให้เลิกติดยาบ้า ใกล้ๆกันนั้น สีดอคำหล้าเพิ่งพักฟื้นจากบาดแผลเหวอะหวะบริเวณสะโพกกับขา ขณะเดียวกันที่ริมสนามหญ้าโรงพยาบาล คนงานสี่คนช่วยกันใช้ท่อนไม้ใหญ่งัดร่างช้างชื่อสุพรรณให้ยันกายลุกขึ้น ช้างเพศเมียอายุ 40 ปีถูกพวกลักลอบทำไม้ทอดทิ้งจนผอมโซ

โรงพยาบาลช้างแห่งนี้ก่อตั้งในปี 2537 โดยโซไรดา ซาลวาลา นักอนุรักษ์ช้างชื่อดัง ปัจจุบันเป็นโรงพยาบาลทันสมัยสำหรับช้างแห่งแรกในโลก ทั้งยังมีหน่วยรักษาช้างป่วยหนักและหน่วยพักฟื้น รักษาช้างไปแล้วกว่า 300 เชือก ช้างที่อยู่ในความดูแลส่วนหนึ่งได้แก่ ช้างที่เป็นเหยื่อความทารุณและถูกบังคับให้ทำงานหนัก นอกจากนี้โรงพยาบาลยังเป็นแหล่งพักพิงของช้างกำพร้ากับช้างแก่ปลดระวาง

ในอดีตเจ้าของช้างปฏิบัติต่อช้างด้วยความรักและผูกพัน แต่ทุกวันนี้ พวกลักลอบทำไม้เถื่อนใช้มีดและตะขอบังคับให้ช้างอย่างพังคำมีกับสุพรรณทำงานให้เร็วขึ้น หลายคนให้ช้างกินกล้วยยัดยาบ้าเพียงเพื่อให้มันทำงานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

วงการท่องเที่ยวก็มีส่วนเช่นกัน ช้างที่แทบไม่ได้ผ่านการฝึกเดินตุปัดตุเป๋ไปตามเนินเขา ขณะพานักท่องเที่ยวไปชื่นชมกับทัวร์ป่าหลอกๆ เจ้าของธุรกิจท่องเที่ยวและผู้จัดการแสดงช้างหลายคนรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พรากช้างน้อยน่ารักจากอกแม่ก่อนเวลาอันควร จากนั้นก็เลี้ยงด้วยน้ำนมที่ลูกช้างย่อยไม่ได้ กับผักปนเปื้อนยาฆ่าแมลง ทำให้ช้างป่วยและล้มตายตั้งแต่ยังเล็ก การที่ควาญนำช้างมาส่งโรงพยาบาล เป็นเพียงทางออกหนึ่งแทนการล้มช้างเพื่อชำแหละเนื้อแบ่งกัน

มื่อยังเด็กไม่ถึงสิบขวบ โซไรดากับพ่อเห็นช้างนอนบาดเจ็บอยู่ริมถนนเพราะถูกรถบรรทุกชน ท้องพะเยิบพะยาบขึ้นลงตามลมหายใจถี่ๆ เจ้าของได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ "พามันไปส่งโรงพยาบาลเถอะค่ะพ่อ" โซไรดาอ้อนวอนทั้งที่เป็นไปไม่ได้ ทุกคนหมดปัญญาช่วยชีวิตมัน เธอได้ยินเสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้นขณะพ่อขับรถจากไป จึงถามพ่อว่า "ทำไมช้างต้องมาเดินบนถนนคะ" คำถามนี้ติดค้างในใจเธอมาจนทุกวันนี้

มูลนิธิเพื่อนช้างของโซไรดาเป็นหนึ่งในหน่วยงานเล็กๆที่มีส่วนปลุกกระแสการอนุรักษ์ช้างไทย แต่ต้องประสบปัญหาในการหาเงินทุนสนับสนุนการดำเนินงานของโรงพยาบาลช้าง ซึ่งมีค่าใช้จ่ายไม่ต่ำกว่าเดือนละ 300,000 บาท โดยได้รับบริจาคจากประชาชน ทุกอย่างในโรงพยาบาลต้องมีขนาดมหึมา ห้องผ่าตัดเป็นโรงเรือนโล่งกว้าง และการรักษาโรคปากเปื่อยซึ่งอาจคร่าชีวิตของช้างต้องใช้ดริบเปิดน้ำเกลือขนาด 200 ซีซี (คนป่วยใช้เพียงขนาด 0.5 ซีซี)

อย่างเช่นกระบวนการรักษาเมื่อไม่นานมานี้ต้องใช้สัตวแพทย์ 1 คนกับผู้ช่วย 6-7 คน ซึ่งสองคนมีหน้าที่ช่วยกันดันกระบอกเข็มฉีดยายาว 60 เซนติเมตร สัตว์ป่วยเป็นช้างพลายอายุ 64 ปีชื่อบัวทอง ดวงตาเศร้าสร้อยและขนตายาวงอน มันยืนนิ่งขณะทีมงานฉีดแคลเซียมไฮดรอกไซด์ผสมน้ำที่ปลอดเชื้อ เข้าไปในโพรงงาด้านขวา ซึ่งอับเสบมานานกว่าสิบปีเพราะถูกคนใจบาปลอบตัดงาไป "คนไทยถือว่าช้างเป็นเพื่อนมาเป็นร้อยๆปี" นายสัตวแพทย์ปรีชา พวงคำ ผู้อำนวยการฝ่ายการแพทย์ โรงพยาบาลช้าง กล่าวกับผู้มาเยี่ยม หลังให้ยาพลายบัวทองเรียบร้อยแล้ว "ปัจจุบัน เราปฏิบัติต่อช้างเหมือนรถคันหนึ่ง คือเมื่อเสียก็ทิ้งไปหาคันใหม่"

ล่าฝันที่ยุโรป

 ยุโรปเป็นทวีปที่มีชื่อเสียงว่ามีความหลากหลายและรุ่มรวยด้วยประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม ทุกคนล้วนเคยใฝ่ฝันว่าสักวันจะมีโอกาสไปนั่งจิบกาแฟที่คาเฟในกรุงปาริส เดินทอดน่องชมสวนในไฮด์ปาร์ก เล่นสกีที่เทือกเขาแอลป์ หรือละเลียดฟองเบียร์เคล้าเสียงเพลงที่ผับสไตล์ไอริช
นักเดินทางท่องเที่ยวต่างแสวงหาประสบการณ์การเดินทางที่เพลิดเพลินตามรสนิยมของตน และส่วนใหญ่เลือกจะมุ่งไปยุโรปเพื่อสัมผัสทวีปอันน่าตื่นเต้นแห่งนี้

รงแรมมีชื่อเสียงหลายแห่งในเอเชียที่เราคุ้นหูก็มีสาขาอยู่ในยุโรปนับแต่โรงแรมริมทะเลสาบในนครฮัมบูร์ก ซึ่งอยู่ในเครือเดียวกับโรงแรมรัฟเฟิลอันลือลั่นแห่งสิงคโปร์
อกจากนั้นยังมีโรงแรมบราวน์อันเก่าแก่แห่งกรุงลอนดอน ชาตอนบ่ายของที่นี่เป็นมื้อประจำชาติอันจะขาดเสียมิได้ของชาวเมืองผู้ดี โรงแรมแมนดาริน โอเรียนทัล ที่ไฮด์ปาร์กก็เป็นโรงแรมชั้นหนึ่งของมหานครลอนดอน แถมยังตั้งอยู่ใกล้กับแหล่งชอปปิ้งอันลือชื่ออีกด้วย
 
รุงลอนดอนนับเป็นนครน่าทึ่งที่สุดแห่งหนึ่งของโลก นักท่องเที่ยวต่างรู้จักหอนาฬิกาบิกแบนพระราชวังบักกิงแฮม และหอคอยแห่งลอดดอนเป็นอย่างดี นอกจากสถานที่สำคัญแล้ว ลอนดอนยังมีพิพิธภัณฑ์และโรงละครชั้นเยี่ยมหลายแห่งให้ท่านเลือกเที่ยวชม

น้าร้อนนี้ยังมีนิทรรศการพิเศษที่พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แห่งลอนดอน ซึ่งจะเสนองานของเลโอนาร์โด ดา วินชิ และปราชญ์ร่วมสมัยอีกหลายท่าน พร้อมเทศกาลดนตรีคลาสสิกที่โบสถ์เซนต์ปีเตอร์
ากนครใหญ่อันวุ่นวายคึกคัก ท่านก็สามารถปลีกตัวไปหาความสงบตามโรงไวน์ในชนบทของฝรั่งเศสได้ แหล่งผลิตไวน์ชั้นเยี่ยมของโลก ตั้งอยู่กลางขุนเขา ท่ามกลางธรรมชาติ ในแคว้นที่เลื่องชื่อด้านเหล้าองุ่นอย่างบอร์โดซ์ ว่างจากการชิมไวน์ เนยแข็งรสเลิศ หรือน้ำมันมะกอกรสเยี่ยม คุณอาจเดินชมโบราณสถาน หรือปั่นจักรยานชมธรรมชาติอย่างเพลิดเพลิน นอกจากนั้น อาหารฝรั่งเศสตำรับเฉพาะของแคว้นนี้ยังเอร็ดอร่อยจนทำให้การไปเยือนฝรั่งเศสของคุณจะประทับใจไปอีกนาน
นักช็อปปิ้งทั้งหลายไม่ควรพลาดกรุงมาดริดและนครบาร์เซโลนา เมืองแห่งของดีราคาถูกของยุโรป ทั้งยังมีฝีมือด้านเครื่องประดับเพชร ทอง และเงิน ลองหาซื้อสินค้าแฟชั่นชั้นนำได้จากแหล่งโกยาและนายพลโมลาในกรุงมาดริด ซึ่งเป็นแหล่งเครื่องหนัง งาช้าง เครื่องปั้นดินเผา ผ้าปัก และผ้าลูกไม้ชั้นดีอีกด้วย

รุงเบอร์ลินต้อนรับนักท่องเที่ยวถึงปีละหกล้านคน และเป็นที่ตั้งรัฐสภาแห่งใหม่ของประชาคมยุโรป อาคารทันสมัยตั้งอยู่เคียงคู่กลมกลืนกับโบราณสถานอันน่าระทึกใจ พิพิธภัณฑ์และโรงละครต่างๆยังเพิ่มเสน่ห์ให้แก่นครแห่งนี้

ผู้ชื่นชอบชีวิตกลางแจ้ง อย่าลืมหาโอกาสไปเล่นสกีที่เทือกเขาแอลป์   รีสอร์ตหลายแห่งเสนอแพ็กเกจท่องเที่ยวเล่นสกีซึ่งนับว่าราคาถูกกว่าการไปเล่นสกีที่สหรัฐฯหรือแคนาดา อุณหภูมิเวลากลางวันของเทือกเขาอันลือชื่อนี้ ต่ำกว่าศูนย์องศาเซลเซียส มีหิมะให้เล่นสนุกได้อย่างเหลือล้น นอกจากสกีก็มีกีฬากลางหิมะให้ลิ้มลองความตื่นเต้น ได้แก่ สเกตน้ำแข็งและการแล่นเลื่อนหิมะ

รงแรมชั้นดียังมีสระว่ายน้ำในร่มที่อุ่นสบายพร้อมซาวน่าไว้บริการปัจจุบันมีผู้นิยมเดินทางไปท่องเที่ยวที่ประเทศไอร์แลนด์เพิ่มขึ้น เพราะหลงใหลเสน่ห์โบราณของประเทศและน้ำใจไมตรีของชาวไอริช กรุงดับลินเป็นนครอันสงบสุขน่ารัก มีสวนสาธารณะชั้นเยี่ยมอย่าง สวนเซนต์สตีเฟนส์ กรีน พร้อมความบันเทิงในผับสไตล์ไอริส (ขนานแท้แน่นอน) ชิมอาหารต้นตำรับอย่างไอริชสตู กุ้งใหญ่สดๆจากอ่าวดับลินและหอยนางรมสดๆ สนุกสนานตื่นเต้นกับกีฬาแข่งม้า และชมความงามของม้าเทศพันธุ์ไอริชที่ขึ้นชื่อ

ไม่ว่าจุดประสงค์ของคุณจะเป็นการเที่ยวชมสถานที่ประวัติศาสตร์ ชิมอาหารและไวน์รสเลิศ สนุกกับวัฒนธรรมต่างแดน หรือกีฬาฤดูหนาว ยุโรป ทวีปอันงดงามและสะดวกสบายในการเดินทาง ก็มีสิ่งเหล่านั้นพร้อมมูล รอให้คุณเดินทางไปแสวงหาประสบการณ์ที่จะประทับใจไปอีกนาน...

ฉันชอบอยู่ทะเลเสียจริงๆ

ฉันชอบอยู่ทะเลเสียจริงๆ
ทุกวันนี้คนไปพักผ่อนแบบไม่อยู่นิ่งกัน "เราไม่อยากเอาแต่นั่งที่ชายหาด" พวกเขาบอก "มันคงน่าเบื่อมาก"

นั่งที่ชายทะเลนะหรือน่าเบื่อ เหลวไหล

ที่ชายหาด แสงกระจ่างกว่าและเสียงก็แตกต่างไป หูได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดโถมเข้าหากันไปมาและทรายเม็ดละเอียดจะขัดมือเราให้สะอาด นับเป็นความจริงที่ชัดแจ้งแบบหนึ่ง และทุกครั้งที่เราพบตัวเองอยู่บนแผ่นดินที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของ อันมีมนต์ขลังอยู่ระหว่างผืนน้ำกับพื้นดินนี้ เราก็ก้าวกระโดดกลับไปสู่วัยเด็กของเราอีกครั้ง

พ่อแม่ของฉันเคยพาพวกเราไปเมืองเบียร์ในเดวอนซึ่งเป็นเมืองเล็กๆน่ารัก มีลำธารไหลเคียงคู่ไปกับถนนสายหลัก ชายหาดซึ่งอยู่ในโอบล้อมของหน้าผาหินชอล์ก มีกรวดเล็กๆเต็มไปหมด เด็กๆในท้องถิ่นจะวิ่งเท้าเปล่ากันอย่างไม่แยแส แต่เราผู้ไปเยือนในฤดูร้อนกลับต้องสวมรองเท้า แม้กระนั้น เมื่อเราลงว่ายน้ำ เท้าเราก็จะจมกรวดและคลื่นซัดก้อนหินกระแทกตาตุ่ม

มีสิ่งที่จะทำได้หกอย่างคือ ว่ายน้ำ อ่านหนังสือ ปีนโขดหิน กิน ขว้างก้อนหิน และตกปลา ฉันมักจะนั่งเก้าอี้ผ้าใบ ชันเข่าขึ้นมาชิดคาง แล้วเอาผ้าขนหนูพาดประทุนเก้าอี้ ยึดไว้ด้วยก้อนหิน ห้อยชายลงมาปิดหน้า เป็นที่บังร่มเงา ฉันอ่านหนังสือมากมาย หนังสืออะไรก็ได้ที่ร้านหนังสือพิมพ์ตรงถนนใหญ่มีให้ ร้านนี้เป็นร้านชายหาดอย่างแท้จริง มีของเล่นสีซีด อยู่หลังกระจกหน้าร้าน ประภาคารจำลองทำด้วยเปลือกหอยและลูกบอลชายหาดห้อยอยู่ในตาข่าย

รือหาปลาออกทะเลวันละหลายเที่ยว พวกที่มาพักผ่อนซึ่งสวมกางเกงขาสั้นและหมวกกันแดด ใช้เชือกไนลอนแล้วผูกตะขอเบ็ดเกี่ยวเอาเหยื่อเบ็ดที่หั่นมาจากเนื้อปลา พวกปลาก็กระโจนขึ้นมาหาที่ตายในเรืออย่างกระตือรือร้น

ชายหาดของเรามาพร้อมกับกระท่อมไม่มีอะไรจะวิเศษไปกว่าการตื่นขึ้นในยามเช้าที่มีแสงแดดแจ่มใสและย่ำไปตามชายหาดในชุดนอน ไม่มีผู้คนเลย มีแต่แกะหลงฝูง หมาเลี้ยงแกะและกวางที่เตร่ออกมาจากต้นไม้หลังบ้าน วันอากาศไม่ดี แมวน้ำจะว่ายเข้ามาในอ่าวของเรา ลอยตัวกระเพื่อมอยู่บนคลื่นสีเทา

ชายหาดมีแต่กรวดกับสาหร่าย เวลาน้ำลงเผยให้เห็นแถบทรายสีซีด เราใช้เวลาอยู่ที่นั่นทั้งวัน และในเวลากลางคืน เด็กผู้ชายจะวิ่งออกไปท่ามกลางแสงจันทร์ ตะโกนใส่ดวงดาวและฟังเสียงคลื่นซัด

เรากระโดดข้าม ลื่นไถล และเลียบโขดหิน สำรวจดูแอ่งน้ำ รู้สึกราวกับเป็นผู้บุกเบิกถิ่นใหม่ เพียงแต่เมื่อวานเราก็ทำอย่างนี้และพรุ่งนี้ก็จะทำอีก


ชีวิตที่ชายหาดเป็นเรื่องของการกระทำซ้ำซาก กิจวัตรเล็กๆน้อยๆ นอกจากนี้ยังเป็นการค้นพบโดยบังเอิญ ทั้งคลื่นอันเย็นเยียบ แอ่งซึ่งซุกซ่อนอยู่กลางโขดหิน ถ้ำที่อยู่อ้อมหัวแหลมออกไป
ถึงฤดูร้อนแล้ว ไปชายหาดกันเถอะ...

ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ลิง

ฆ่าล้าง
เผ่าพันธุ์ลิง
พวกนักล่ากำลังทำลายล้างสัตว์ใกล้สูญพันธุ์
ซึ่งจะเป็นกุญแจสำคัญสู่การรักษาโรคเอดส์
ลึกเข้าไปใจกลางป่าแอฟริกา ชิ้นเนื้อของกอริลล่าสามตัวกำลังถูกรมควันอยู่เหนือกองไฟนอกกระท่อมของ ดีเยอ-ดอนเน บีมา บีมา "ผมยิงตัวผู้ขนาดใหญ่ตอนที่มันกระโจนเข้าใส่" พรานหนุ่มอวดอย่างลิงโลด "ส่วนตัวเมียมีลูกเกาะอยู่บนหลัง พอผมยิงแม่กระสุดเลยเจาะเข้าที่หัวของลูกด้วย กระสุนนัดเดียวได้กอริลล่าสองตัว"
เมื่อเห็นว่าผู้ฟังทำท่าขยะแขยง บีมา บีมาเลยพูดกลั้วหัวเราะว่า "ทำไมพวกคุณต้องมาสนใจกอริลล่าพวกนี้ด้วย มันก็เป็นแค่สัตว์เท่านั้น"

ลิงขนาดใหญ่รูปร่างคล้ายมนุษย์อย่างกอริลล่าและชิมแปนซีซึ่งอาศัยอยู่ในทวีปแอฟริกากำลังถูกไล่ล่าอย่างหนัก บีมา บีมาขายเนื้อกอริลล่าขนาดใหญ่ได้ตัวละ 20 - 30 เหรียญ ส่วนชิมแปนซีโตเต็มวัยก็ได้ราคาพอๆกัน


นักอนุรักษ์หนักใจกับเรื่องนี้เพราะต้องการหยุดยั้งการล่ากอริลล่าให้เร็วที่สุดหลังจากนักวิทยาศาสตร์ค้นพบเมื่อต้นปี 2542 ว่าเชื้อ HIV-1 ซึ่งเป็นไวรัสเอดส์ที่พบมากที่สุดแพร่มาจากชิมแปนซีแอฟริกันพันธุ์ที่เรียกว่า โทรโกลไดต์ (Troglodytes) นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่าเชื้อไวรัสน่าจะติดต่อมาสู่มนุษย์โดยผ่านพรานซึ่งได้รับเชื้อขณะแล่หรือกินเนื้อลิงสดๆ ในเมื่อชิมแปนซีไม่ได้แสดงอาการเจ็บป่วยจากไวรัสชนิดนี้ นักวิทยาศาสตร์จึงคิดว่าพวกมันน่าจะเป็นกุญแจไปสู่หนทางในการรักษาโรคเอดส์ แต่ก่อนอื่นต้องช่วยให้ลิงเหล่านี้อยู่รอดเพื่อการศึกษาค้นคว้า


ขณะนี้มีชิมแปนซีพันธุ์โทรโกลไดต์เหลือไม่ถึง 120,000 ตัว ซ้ำยังถูกฆ่าปีละนับพันๆตัวและการสืบพันธุ์ก็ช้ากว่ามนุษย์ แม่ลิงต้องใช้เวลาสี่ปีถึงจะตกลูกสักตัว

นักวิจัยอยากรู้มากว่าทำไมไวรัสเอดส์จึงไม่ฆ่าลิง ซึ่งเป็นพาหะ และเชื้อไวรัสนี้ระบาดไปกว้างขวางเพียงไรในป่า โดยอาจตรวจสอบจากตัวอย่างมูลที่เก็บรวบรวมจากพื้นป่า ดร.เบียทริซ เอช. ฮาน หัวหน้าคณะวิจัยจากมหาวิทยาลัยแอละแบมา กล่าวว่า "เราต้องการข้อมูลเรื่องนี้ การฆ่าชิมแปนซีเอาเนื้อไปขายก็เหมือนการเผาห้องสมุดซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือที่ยังไม่ได้อ่าน"


 นักอนุรักษ์เคยเข้าใจผิดว่า พวกพรานฆ่าลิงตัวใหญ่เพื่อนำลูกไปขาย แต่ความจริงแล้วลูกลิงเป็นผลพลอยได้จากการฆ่าพ่อแม่เพื่อเอาเนื้อไปขายเป็นอาหารป่าให้พวกผู้มีอันจะกินในประเทศแคเมอรูน กาบอง คองโก สาธารณรัฐแอฟริกากลาง และประเทศอื่นๆ

แม้การล่าสัตว์ใกล้สูญพันธุ์จะเป็นเรื่องผิดกฏหมาย แต่เจ้าหน้าที่ก็มักเพิกเฉย ในประเทศแคเมอรูน ตลาดค้าสัตว์ป่าในกรุงยาอุนเด ตั้งอยู่ห่างจากทำเนียบประธานาธิปดีเพียง 150 เมตรและค้าขายเนื้อสัตว์ป่ากันอย่างเปิดเผย


 ขณะที่คนขายเนื้อสัตว์ป่าแกว่งแส้ไล่แมลงบนโต๊ะซึ่งมีทั้งเนื้อลิงสดและรมควัน เนื้อแอนทีโลป หมูป่า และหนังงูกองโต ก็จะมีกลุ่มนักเลงยืนคุ้มกันให้ ด้านหลังแผงเนื้อเต็มไปด้วยกระดูกท่อนแขนยาวๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นกระดูกชิมแปนซีและกอริลล่า

"อยากให้ลูกโตแข็งแรง ต้องให้กินเนื้อกอริลล่า" 
เอรี บาโยอิ พ่อค้าแผงลอย บอก
"ถ้ากระดูกหักก็เอากะโหลกชิมแปนซีร้อนๆ
มากดไว้ตรงรอยหัก" 
เขาอ้างด้วยว่า 
"มือชิมแปนซีช่วยแก้ปวดท้องได้"


คาร์ล อัมมาน เป็นชาวสวิสซึ่งเคยตระเวนถ่ายภาพลิงชนิดต่างๆในแอฟริกาก่อนจะกลายมาเป็นหัวหน้ากลุ่มต่อต้านการค้าสัตว์ป่าและเปิดโปงพฤติกรรมการค้าสัตว์ป่าผิดกฎหมายในหลายประเทศจนรัฐบาลประเทศเหล่านั้นประกาศให้เขาเป็นบุคคลต้องห้ามเข้าประเทศ

"พวกกลุ่มอนุรักษ์ใหญ่ๆบอกว่า มีแต่พวกคนป่าจนๆเท่านั้นที่กินเนื้อสัตว์ป่า แต่คุณดูคนที่มาจ่ายตลาดสิ เป็นชนชั้นกลางแต่งตัวดีๆกันทั้งนั้น" อัมมานบอกขณะเดินผ่านตลาด "คนพวกนี้ไม่กินเนื้อวัวหรือเนื้อไก่เพราะอ้างว่าเป็นเนื้อสัตว์สำหรับคนขาว"

แคเมอรูนเพิ่งจัดตั้งอุทยานใหม่ 3 แห่งเพื่อคุ้มครองประชากรลิง รวมทั้งสัตว์ป่าและพืชพรรณอื่นๆ แต่รายงานของคณะสำรวจจากองค์กรนานาชาติเพื่อการอนุรักษ์สัตว์ ระบุว่า มีแคมป์ล่าสัตว์ราว 100 แห่งกระจายอยู่ในพื้นที่กว่า 8,500 ตารางกิโลเมตรในเขตสงวนทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศ "แม้ยุโรปจะให้เงินสนับสนุนเพื่อการอนุรักษ์ในดินแดนแถบนี้อย่างต่อเนื่อง แต่สัตว์ที่มีอยู่เฉพาะถิ่นก็ยังคงถูกล่าจนตกอยู่ในสภาวะวิกฤต" เจ้าหน้าที่ขององค์กรอนุรักษ์ให้ความเห็น

ารตัดไม้ทำลายป่าและฉ้อราษฎร์บังหลวงมีผลให้ขบวนการค้าสัตว์ป่าขยายตัวอย่างรวดเร็ว เมื่อราคากาแฟและโกโก้ตกต่ำ ไม้ซุงก็กลายเป็นสินค้าออก ที่ทำเงินได้มากมาย ขณะที่พวกทำไม้ตัดถนนโยงเข้าไปในป่าฝน เพื่อตัดไม้เนื้อแข็งอายุราว 800 ปี พวกพรานทำหน้าที่ชักลากซุงพร้อมทั้งดักและยิงสัตว์ป่าทุกชนิดที่พบเห็น

แทนที่จะซื้อเนื้อสัตว์ส่งไปให้คนงานที่พักอยู่ในแคมป์กลางป่า บริษัททำไม้บางแห่งกลับสนับสนุนให้ล่าสัตว์มาเป็นอาหาร รถบรรทุกซุงนับร้อยกลายเป็นขบวนคาราวานขนเนื้อสัตว์ป่า ถุงเปื้อนเลือดซึ่งบรรจุเนื้อสัตว์อยู่ภายในสามารถมองเห็นได้ที่ท้ายรถ

รัฐบาลไม่มีนโยบายหยุดยั้งการล่าสัตว์อย่างจริงจัง พรานยังคงเช่าปืนจากทหารและตำรวจ แม้จะมีด่านอยู่ทั่วไปเพื่อตรวจจับเนื้อสัตว์ป่าที่ลักลอบขนมา แต่ตำรวจก็ปล่อยผู้ทำผิดกฎหมายเพื่อแลกกับสินบนเล็กๆน้อยๆ ซ้ำร้ายเจ้าหน้าที่รัฐบาลยังสั่งให้จัดอาหารป่าเวลามีงานเลี้ยง

 "ฟางเผารมควันกอริลล่าเพศผู้"

ชาวแคเมอรูนเองก็ยอมรับว่าปัญหาหนักขึ้นเรื่อยๆ "เมื่อผมมาที่นี่ใหม่ๆ การล่าสัตว์ป่าเป็นเรื่องผิดกฎหมาย" เจ้าหน้าที่อนุรักษ์ซึ่งดูแลพื้นที่แคมป์ในกาบองบอก "ตอนนั้นเรายังมีปืน รถ และกระสุนคอยปราบปราม แต่หลังวิกฤตเศรษฐกิจ รัฐบาลก็ไม่ให้เครื่องไม้เครื่องมืออะไรให้เลย เราจึงทำงานไม่ได้อย่างเต็มที่"

แต่ก็ยังมีหวังอยู่บ้างเมื่อบีมา บีมา และพรานคนอื่นๆเข้าร่วมโครงการที่อัมมานริเริ่ม โดยหวังว่าจะได้พบฝูงกอริลล่าเพื่อที่มนุษย์จะสามารถปกป้องและสร้างความคุ้นเคยด้วย ทั้งนี้ก็เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าการจัดทำโครงการ "กอริลล่าเพื่อการท่องเที่ยว" แบบที่ทำอยู่ในประเทศยูกันดาจะช่วยสร้างรายได้ให้ประเทศ

โจเซฟ เมลโลห์ พรานคนแรกที่อัมมานสามารถชักจูงให้มาร่วมงานด้วยจะเป็นผู้ดูแลเรื่องนี้ "ผมเคยคิดว่ากอริลล่ามีเนื้อหนังแต่ไม่มีจิตใจ" เขาบอก "แต่เดี๋ยวนี้ผมรู้แล้วว่า ถ้าฆ่ากอริลล่า เราก็หากินได้แค่สั้นๆ ถ้าดูแลสัตว์พวกนี้ต่อไป อีกสัก 30 ปีและชวนนักท่องเที่ยวให้มาดู เราก็จะได้เงินมากขึ้นหลายเท่า แถมไม่ต้องคอยแบกฟืนไปย่างเนื้อพวกมันด้วย"

แม้การเปลี่ยนทัศนคติของชาวแอฟริกาให้เลิกกินเนื้อลิงจะเป็นเรื่องยาก แต่ก็ยังพอทำได้เหมือนชาวญี่ปุ่นที่ชอบกินเนื้อปลาวาฬ แต่ก็พากันเลิกกินเมื่อปลาวาฬใกล้สูญพันธุ์ อีกไม่นานการอนุรักษ์ชิมแปนซีอาจเป็นเรื่องสำคัญกว่าการอนุรักษ์ปลาวาฬ ช้างหรือแรดก็เป็นได้


การศึกษาลิงพวกนี้จะช่วยให้ค้นพบยารักษาหรือวัคซีนป้องกันเอดส์ได้หรือไม่นั้น ไม่มีใครรับรองได้ แต่ที่รู้แน่ๆคือ คงไม่พบหนทางรักษาโรคนี้แน่หากชิมแปนซีสูญพันธุ์

สัตว์คิดเป็นจริงหรือ? (ลิงจอมโกง)

สัตว์คิดเป็นจริงหรือ?
(ลิงจอมโกง)
างครั้งความฉลาดของสัตว์อาจสะท้อนออกมาในรูปของนิสัยเหลี่ยมจัด เฮเลน ชูแมน ผู้ดูแลสวนสัตว์วูดแลนด์ในเมืองซีแอตเทิล จำได้ว่าเคยหย่อนส้มลงไป

ในช่องในอาหารของลิงอุรังอุตังชื่อเมลาที แทนที่จะลุกไปหยิบ เจ้าเมลาทีกลับมองตาเฮเลน แล้วยื่นมือมาตรงหน้า เฮเลนคิดว่าส้มคงจะกลิ้งไปซุกมุมที่เอื้อมไม่ถึงจึงส่งส้มให้อีกลูก แต่พอเมลาทีขยับตัวมารับ เธอจึงเห็นว่าส้มลูกแรกไม่ได้หล่นไปไหน แต่ซ่อนไว้อย่างดีในมืออีกข้าง

โทวัน อุรังอุตังจ่าฝูงเพศผู้เห็นเหตุการณ์นี้โดยตลอด วันรุ่งขึ้น โทวันจ้องตาฮาเลนและแสร้งทำท่าว่ายังไม่ได้รับแจกส้ม "ยังไม่ได้แน่นะ" เฮเลนคาดคั้น มันสบตาเขม็งและไม่ยอมหดมือกลับ เฮเลนไม่แน่ใจเลยส่งส้มให้อีกลูก ต่อมาจึงเห็นว่าเจ้าจ๋อซ่อนส้มไว้ใต้อุ้งเท้า

สัตว์คิดเป็นจริงหรือ? (ปลาวาฬแสนรู้)

สัตว์คิดเป็นจริงหรือ? (ปลาวาฬแสนรู้)ทำไมสัตว์ต้องยอมร่วมมือกับมนุษย์ นักพฤติกรรมศาสตร์อาจอธิบายว่าเป็นเพราะสัตว์รู้ว่าจะเป็นผลดีต่อตัวเอง ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง แต่ผมคิดว่ามันน่าจะมีเหตุผลมากกว่านั้น

เกล ลอล ที่ปรึกษาด้านพฤติกรรมสัตว์ประจำบริษัทแอกทีฟ เอนไวรอนเมนต์ ซึ่งเป็นบริษัทที่ปรึกษาด้านสัตว์วิทยา พูดถึงปลาวาฬเพชฌฆาตที่เคยรู้จักว่า "ในจำนวนสัตว์ที่ฉันคลุกคลีด้วย เจ้าออกี้ฉลาดที่สุด" เกลบอก "มันรู้จักประเมินสถานการณ์ หาเหตุผลแล้วจึงลงมือทำ" อย่างเช่นคราวที่เจ้าออกี้ช่วยชีวิตลูกน้อย เมื่อคอร์กี้คู่ของมันคลอดลูกออกมาอาการไม่ค่อยดี ผู้ดูแลจึงนำลูกปลาวาฬออกจากถังไปพักไว้ในเปล อาการของลูกปลาวาฬยังทรงๆ อยู่ตอนที่จะปล่อยกลับลงถัง ขณะเจ้าหน้าที่ยกเปลขึ้นเหนือน้ำราวหนึ่งเมตร ลูกปลาก็เริ่มอาเจียนออกมาท่วมปากและช่องหายใจ ผู้ดูแลเกรงว่ามันอาจหายใจเอาของเสียเข้าปอดจนเกิดการติดเชื้อ แต่ก็เอื้อมมือไปช่วยลูกปลาไม่ถึงเสียแล้ว


เจ้าออกี้คงจะเข้าใจปัญหาดีเพราะรีบไปอยู่ใต้เปลและให้เจ้าหน้าที่คนหนึ่งขึ้นยืนบนหลังทั้งที่ไม่เคยมีใครฝึก จากนั้นก็โบกหางให้ลอยตัวอยู่นิ่งๆ ช่วยให้เจ้าหน้าที่เอื้อมมือไปปลดสายรัดให้ลูกปลาขนาด 190 กิโลกรัมลงน้ำได้ทันเวลา

สัตว์คิดเป็นจริงหรือ ? (เราตกลงกันได้)

สัตว์คิดเป็นจริงหรือ ? (เราตกลงกันได้)ชาร์ลีน เจนดรี ผู้ดูแลลิงในสวนสัตว์โคลัมบัส ได้รับรายงานว่าลิงกอริลลาเพศเมียชื่อโคโลถือวัตถุน่าสงสัยอยู่ในมือ พอไปถึงที่เกิดเหตุ ชาร์ลีนเอาถั่วล่อ แต่โคโลกลับจ้องตาแป๋ว
ผู้ดูแลรู้ว่านี่คือการต่อรอง จึงยื่นถั่วให้มากขึ้นและแถมสับปะรดหนึ่งชิ้น ถึงตอนนี้เจ้าโคโลก็ยังจ้องชาร์ลีนไม่วางสายตา พร้อมกับแบมือเผยให้เห็นว่ากำลัง กำพวงกุญแจไว้

ชาร์ลีนยืนโล่งอกที่ไม่ใช่วัตถุอันตรายหรือของมีค่าจึงยื่นแต่สับปะรดให้ ในใจคงคิดว่าทำไมต้องส่งให้ทั้งพวงในเมื่อกุญแจหนึ่งดอกควรแลกสัปปะรดได้หนึ่งชิ้น

หากสัตว์มีทักษะในการต่อรองแบบนี้เรื่องเงินทองก็ไม่น่าจะเกินความสามารถ ลิงอุรังอุตังชื่อจันเทก พิสูจน์เรื่องนี้ให้ประจักษ์ในระหว่างเรียนภาษามือกับ ลิน ไมล์ นักมนุษยวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยเทนเนสซี จันเทก พบว่าถ้าทำงาน เช่น กวาดพื้นห้องจะได้เหรียญเป็นค่าตอบแทน ซึ่งสามารถใช้ซื้อขนมและจ้างลินให้ขับรถพาเที่ยวได้

นอกจากธุรกรรมง่ายๆแล้ว เจ้าอุรังอุตังรู้สึกไปถึงเรื่องเงินเฟ้อและเงินปลอมได้อีกด้วย เหรียญที่ลินใช้ครั้งแรกคือชิปในการเล่นโป๊กเกอร์ แต่จันเทกเชื่อว่าจะมีเงินมากขึ้น ถ้าหักชิปออกเป็นสองส่วน พอลินเปลี่ยนมาใช้แหวนรองน็อต จันเทกก็หาแผ่นตะกั่วมาทำเลียนแบบ ลินยังสอนให้จันเทกรู้จักการออมและการเอื้อเฟื้อด้วย

 

ปัจจุบัน อุรังอุตังเจ้าปัญญาย้ายไปอยู่ที่สวนสัตว์แอตแลนตา ผมเห็นตัวอย่างการเอื้อเฟื้อที่ทำให้ผู้สอนอับอายที่สุด พอลินเอาองุ่นให้จันเทกแล้วขอแบ่งจากมัน เจ้าจ๋อรีบโยนองุ่นทั้งพวกใส่ปาก แต่คงจะฉุกคิดได้ว่าควรแบ่งให้ลินบ้าง จึงส่งแต่ก้านที่เหลือให้

สัตว์คิดเป็นจริงหรือ ?


 สัตว์คิดเป็นจริงหรือ?
 นอกจากอาหารและการนอนหลับ สัตวอาจนึกมากไปกว่านั้น...

รั้งแรกที่ฟูแมนจูแหกกรง เจ้าหน้าที่สวนสัตว์โอมาฮา ลงความเห็นว่าเพราะผู้ดูแลเผอเรอ วันเกิดเหตุอากาศอุ่นสบายฝูงลิงอุรังอุตังหยอกล้อกันอยู่ตรงลานกว้างในกรงแล้วผู้ดูแลก็ต้องใจหายวาบ เมื่อเห็นฟูแมนจูพาลูกเมีย ปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้ข้างโรงช้าง การสอบสวนภายหลังสรุปว่ามีคนลืมปิดประตูห้องต้มน้ำที่อยู่ติดกรงลิง เจอรี่ สโตน ซึ่งเป็นผู้ควบคุมเอ็ดตะโรลูกน้องยกใหญ่ แล้วก็ลืมเหตุการณ์นี้ไป แต่ฟูแมนจูก็แอบหนีอีกครั้งในวันอากาศดี คราวนี้เจอรี่ โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง "ถ้าจับได้ว่าใครเปิดประตูทิ้งไว้ ผมจะไล่ออกทันที" 

ผู้ดูแลไม่อยากตกงานจึงคอยเฝ้าดูฝูงลิงไม่ให้คลาดสายตา ในที่สุด เจอรี่ ก็จับฟูแมนจูได้คาหนังคาเขา ขณะหาทางเล็ดลอดออกไปสูดอากาศภายนอกอีกครั้ง เจ้าจ๋อเริ่มจากปีนผ่านช่องลม ลงไปสู่คูน้ำแห้งรอบๆ ลาน จากนั้นมันก็ดึงประตูห้องต้มน้ำให้แง้มพอที่จะสอดลวดเส้นเล็กๆ เข้าไปเกี่ยวกลอนให้หลุดจากสลัก ต่อมาเจอรี่เห็นวัตถุแวววาวอยู่ที่ปากของฟูแมนจู เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ จึงรู้ว่า มันคาบเส้นลวดที่ซ่อนไว้ เพื่อเกี่ยวกลอนประตูนั้นเอง
 
 การแหกกรงของฟูแมนจูในปี 2511 เป็นข่าวเกรียวกราวในหน้าหนังสือพิมพ์หลายฉบับ แต่นักวิทยาศาสตร์ที่ศึกษากลไกทางจิตขั้นสูงของสัตว์กลับไม่ตื่นเต้น เพราะมุ่งความสนใจไปที่การสอนภาษามนุษย์ให้ลิง ความก้าวหน้าครั้งสำคัญนี้เกิดขึ้นในทศวรรษ 1960 เมื่อนักจิตวิทยาสองคนสอนลิงซิมแปนซีเพศเมียชื่อวาชู ให้เข้าใจภาษามือแบบอเมริกันกว่า 130 คำได้สำเร็จ ส่งผลให้เกิดการถกเถียงอย่างกว้างขวางในแวดวงวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับความเฉลียวฉลาดของสัตว์

ทความนี้เกี่ยวกับการทดสอบความฉลาดในสัตว์และข้อถกเถียงในประเด็นเหล่านี้มานานหลายปี เคยเห็นนักวิทยาศาสตร์หลายคนจนปัญญาจะอธิบายพฤติกรรมที่ซับซ้อนของสัตว์ เช่น เรื่องภาษาและการคิด สัตว์มีความรู้สึกนึกคิดจริงหรือ การทดสอบความฉลาดของสัตว์ นอกจากวิธีสอนสัญลักษณ์ที่มนุษย์ใช้กันอย่างแพร่หลายแล้ว ยังมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้หรือไม่ ขณะนี้เราเข้าใจชัดแจ้งแล้วว่า ถ้าสัตว์คิดเป็น ก็น่าจะใช้ความคิดเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง ไม่ใช่เพราะนักวิทยาศาสตร์สอนให้ทำ
 

ากการพูดคุยกับสัตวแพทย์ นักวิจัยเรื่องสัตว์ และผู้ดูแลสวนสัตว์ ซึ่งส่วนใหญ่ไม่สนใจศึกษาความฉลาดของสัตว์ ทั้งที่ต้องเผชิญกับความเจ้าปัญญาหน้าซื่อของพวกมันอยู่ทุกวี่ทุกวัน ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายถ่ายทอดเรื่องราวมากมายซึ่งส่อว่าสมมุติฐานของผมน่าจะเป็นมุมมองใหม่ เกี่ยวกับความฉลาดของสัตว์ ซึ่งพวกมันจะใช้ความคิดเวลาถูกกักขัง หรือ ต้องเผชิญหน้ากับมนุษย์
ตลาดออนไลน์ !